Şu ana kadar okuduğunuz tüm kötü sonları unutun…

Bir kitabı bu şekilde sonlandırmak bir suç sayılmalı ya ben bunu kabul etmiyorum gerçekten sayın Friedrich Schiller hesap verin???

“Hayaletgören” ismini okuduğumuzda bir de kitabın açıklamasına göz attığımızda anlıyoruz ki gotik bir masalla karşı karşıyayız. Tamam, güzel biz de tam bunu istiyorduk diye okumaya başlıyoruz. Fakat birinci bölüm ne kadar isminin hakkını veriyorsa ikinci bölüm de ortak karakter haricinde bir o kadar alakasız bir o kadar manasız kalıyor… sanki bambaşka bir kitapmış da yanlışlıkla bununla birleştirilip basılmış gibi…

Bir de sonuna geldiğimizde utanmadan Herr Schiller’in kitabı bitirmeye tenezzül etmediğini öğreniyoruz. Aklına güzel güzel fikri heba etmiş kendileri maalesef. Ne gözetlenen ve mektubunu kaybettiğini zanneden hanımefendinin mektubunda ne yazdığını öğreniyoruz, ne bir anda ölen Yunanlı zannedilen ama olmayan güzel kadına ne olduğunu öğreniyoruz ne de kitabın baş karakteri gibi duran Prens’e ne olduğunu…

Hayalkırıklığı kitabıydı benim için.