Ik heb een heel erg dubbel gevoel bij dit boek. Het had zo ontzettend veel potentiëel, Alkibiades heeft een erg interessant leven gehad, en toch zo ontzettend saai.

De auteur verliest zicht in het minutieus reconstrueren van de historische feiten en dit doet af aan de leesbaarheid van de roman en het engagement van de lezer.

Alkibiades beschrijft het verloop van iedere zee- en veldslag in tergend detail, en voor mij was dit echt te veel van het goede, vooral de slagen waaraan hij niet zelf deelneemt: ik merk dat als er geen personages meedoen waar ik een band mee heb ik echt geen interesse heb om alle details hierover te lezen.

Verder zijn er een gigantische resem aan personages die opeens verschijnen, waarop ze even snel al weer uit de vertelling verdwijnen: ze krijgen niet lang genoeg op de pagina om er als lezer een band mee op te bouwen. De weinige personages die wat langer rondhangen (Hipparete, de verscheidene koningen in wiens entourage Alkibiades vertoefd en zelfs Timandra) zijn ook niet gemakkelijk om in geïnvesteerd te raken, omdat Alkibiades - megalomane egocentrist dat hij is - ontzettend weinig tijd spendeert aan hun innerlijke leven, tenzij het gaat over zaken die hem aanbelangen natuurlijk. Wat uiteraard helemaal past in het personage van Alkibiades, maar helemaal niet de inleving bevorderd.

Dit is des te jammerder omdat Hipparete (Alkibiades' eerste vrouw) op een moment zegt (een van de weinige woorden die ze mag zeggen van Pfeijffer):
 "de waarheid [moet gaan] over mensen, anders is het geen waarheid die de moeite van het weten waard is".

En hier faalt Alkibiades dus voor mij: dit boek gaat niet genoeg over de mensen en teveel over aantonen dat Pfeiffer dus toch echt wel heel veel weet over het leven van Alkibiades. Ik kan me enkel aansluiten bij Miriam Piters' conclusie  (https://www.tzum.info/2023/05/recensie-ilja-leonard-pfeijffer-alkibiades/): "Pfeijffers roman boezemt op intellectueel vlak ontzag in, maar zijn Alkibiades weet onvoldoende te raken." 

Timandra's boekdeel vond ik wel beter, omdat hier de verteller steeds deelneemt aan de actie, maar er werden hier wat vreemde keuzes gemaakt en de vertelstijl was niet voldoende anders vond ik: de bordeeleigenaarers, als geciteerd door Timandra, spreekt in dezelfde lange, uitgebreide volzinnen vol tirlantijntjes over de Atheense politiek als die dat Alkibiades, gebruikte. 

En dan nog een beetje muggenziften:

Over de bronvermelding - dit zijn kleine details, maar als je pedant genoeg bent om bijna 200 pagina's aan bronvermeldingen en extra materiaal toe te voegen, moet je ertegen kunnen dat mensen pedant gaan zijn over dat extra materiaal
1) De sectie over munteenheden ruikt naar het niet in staat zijn van "to kill your darlings". Heel leuk dat je 10 verschillende lijstjes hebt gevonden van wat je allemaal kon kopen voor een obool in een bepaald jaar en bepaalde stad jaar, maar serieus, er is veel belangrijkere info die je in zo een appendix kwijt kan (wat zijn "Hermen", "Tiremen", ...???). 
2) In de personagelijst wordt eenzelfde symbool (*) gebruikt voor zowel fictieve personages als historische personages met fictieve naam.... Was dat nu nodig? Zoveel moeite om de historische waarachtigheid vast te leggen en dan introduceer je eensklaps zo een ambiguïteit (die bovendien zo makkelijk verholpen kon worden).
3) De lijst met bronvermeldingen hoort niet thuis in een roman vind ik - het is geen academisch werk. Spaar wat bomen en megabytes uit en spaar de polsen van je lezers die 150 pagina's minder moeten torsen. De (meer bescheiden) lijst waar de bibliografie mee begint is wel op zen plaats, maar de rest (hoofdstuk per hoofdstuk bronnendocument) kan je op je website publiceren ofzo!