Bazen kitaplara sırf yazarını çok sevdiğim için ekstra anlam yüklemeye çalışıyorum, Beyaz Kitap’da da aynısı oldu muhtemelen. Daha önce Vejeteryan kitabını okuyup pek beğenmiştim malum Han Kang’ın.

Bu sefer daha sıradışı ve geleneksellikten daha da uzak bir anlatım tarzından ötürü mü yoksa kitap boyunca üzerimizde dolanan kara bulutlar ve boğucu atmosferden ötürü mü bilemiyorum ama çok da olumlu bir okuma deneyimi sunmadı bana.

Bazen evrensel olan benzetme ve alegoriler kültüre bağımlı kalabiliyor, bunu biraz hissettim kitap boyunca (“bembeyaz gülmek” sadece nasıl kadın ana dilinde vardı mesela, aklıma Signal White reklamı geldiği için ben mi çok sığ düşündüm??)

Normalde minimalist anlatımlardan hoşlansama da bu sefer istediğim verimi alamadım gibi hissettim, belki de basite indirgenmiş bölümlerle bağdaştıracak bir anım, bir hissiyatım olamadığı içindir. Bana daha çok okuyucu için değil de kendisi için yazılan paragraflarmış gibi geldi. Bu kitabı kötü mü yapar? Tabii ki hayır ama sanki kendi özelinde, günlüğünde kaleme alıp saklaması gereken cümlelermiş gibi hissettim, empati kuramamamın sebebi de bu olabilir.