Καλός κλασικός Nesbo. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, κινηματογραφική γραφή, έντονες στιγμές και οι πλέον γνωστοί μας χαρακτήρες. Φυσικά αγωνία, διλήμματα, φιλοσοφικές αναζητήσεις αραιά και που και ηθικοί φραγμοί που πρέπει να διατηρηθούν ή να σπάσουν με τις ανάλογες συνέπειες.

Φυσικά και δεν βρήκα τον ένοχο! Υπήρχαν αρκετοί ύποπτοι, οι εξελίξεις έτρεχαν, τα στοιχεία αποκαλύπτονταν το ένα μετά το άλλο αλλάζοντας τη λίστα με τους υπόπτους συνέχεια.
Το διάβασα ταχύτατα θέλοντας να φτάσω επειγόντως στο τέλος και στην αλήθεια.
Και φτάνοντας στο τέλος έμεινα έκπληκτη, δεν περίμενα την αποκάλυψη. Μια αποκάλυψη που εκτός των άλλων, ομολογώ με στεναχώρησε. Ήταν ρίσκο από τον Nesbo πιστεύω, αυτό που έκανε, και ίσως εν μέρει να πέτυχε.

Μετά από τόσα βιβλία έχω γίνει λίγο πιο απαιτητική, λίγο πιο “ψείρας” και με μεγαλύτερες προσδοκίες, οπότε στην προκειμένη περίπτωση έχω δύο ενστάσεις:
Πρώτον -η μικρότερη ένσταση- η χρήση της “αμνησίας”. Θεωρώ ότι ο συγγραφέας το χειρίστηκε σχετικά καλά και με κάποιο μέτρο αλλά έχω αρχίσει να βαριέμαι και να με κουράζει αυτό το μοτίβο όταν το χρησιμοποιούν σε αστυνομικά, ως εμπόδιο στις εκάστοτε έρευνες. Θα προτιμούσα να είχε χρησιμοποιούσε κάτι άλλο παρ’ ότι όπως είπα χρησιμοποιήθηκε σχετικά δικαιολογημένα και σωστά.
Η δεύτερη ένσταση είναι λίγο μεγαλύτερη και ταυτόχρονα με μια μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Δεν είμαι σίγουρη αν βρήκα τα κίνητρα του δολοφόνου επαρκή. Ή μάλλον όχι. Αν τα κίνητρα ταίριαζαν με το πρόσωπο που αποδείχθηκε ότι ήταν ο δολοφόνος. Ή μπορεί και να ήταν και απλά εγώ να μην θέλω να το δεχτώ, γιατί όπως είπα με στεναχώρησε λίγο.

περισσότερα εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2019/07/08/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-jo-nesbo/