“Ik zie aan haar ogen dat ze graag leeft.”
 
Ik ga naar de Schapen is een prachtige literaire roman.
 
Het is een erg personagegedreven boek.
Eigenlijk gebeurt er niet veel; het focust vooral op gesprekken, maar ook vooral op wat er níét gezegd wordt.
We volgen een aantal personages doorheen een tijdsperiode van een paar weken, alhoewel er ook vaak teruggeblikt wordt naar het verleden.
Simone en Andrej wonen naast een veld met een schapenstal. Hun dochter Tove is kunstenares en Simone’s moeder Siti zit in een woonzorgcentrum.
Dan hebben we ook nog Rocco, die eigenaar is van het uitvaartcentrum in het dorp.
De mensen gaan naar de schapenstal om na te denken en even stil te staan.
 
Het boek is kort en de paginamarges groot, met relatief weinig tekst op een bladzijde.
Hierdoor voelt elk woord, elke zin aan als noodzakelijk.
Bovendien kan je ook heel veel tussen de regels vinden.
Het Nederlands dat gebruikt wordt is absoluut prachtig. Het leest vlot, en het woordgebruik vond ik magnifiek.
 
Ik heb ontzettend genoten van dit boek. Dit is De Maré’s tweede boek. Haar eerste boek ‘Bult’ ga ik dus ook heel snel lezen.
Ik gaf dit boek 5 sterren en ik hoop dat wanneer mensen naar mij kijken, ze denken ‘Ik zie aan haar ogen dat ze graag leeft.’
Bedankt @uitgeverijvrijdag voor het recensie-exemplaar.